دنیای هرکس آخری دارد ؛

می خواهد بزرگ باشد یا کوچک ؛ خوب یا بد؛ سخت یا سهل ؛ دنیایش در نقطه ای ، در جایی به پایان می رسد.

در جای غریبی که شاید از جنس این دنیا نباشد ؛

شاید خیلی دور ، یا خیلی نزدیک ، اما هرچه هست آنقدر ارزش دارد که هر از چند گاهی انسان

همه ی خوب و بد دنیا را پشت سر بگذارد و فارغ از کشمکشها و دغدغه های دنیایی ، سری به آنجا بزند؛

آنجا دیگر از آرزوهای بزرگ ، بازیهای کودکانه  و رقابتهای فزون طلبانه ی آدمها خبری نیست ؛

دیگر فریب خوردنها و فریب دادنهای مصلحت اندیشانه در کار نیست ؛

آنجا دیگر آدمها مجبور نیستند برای دوست و دشمن خود نقش بازی کنند و رنگ عوض کنند؛

هوای آنجا سبک است و نفس کشیدن ، راحت ؛

همه ی عمر ، خود را از درک آن فضا محروم کرده ایم ؛ 

فضای پست موجود را بر هر چیزی غیر از آن ترجیح داده ایم؛

روح و جسم خود را با سنگینی های خفت بار دنیا خو داده ایم ؛

 تنها برای لحظه ای استشمام هوای پاک آنجا  باید آویزه ی گوشمان کنیم که :

(( اعوذ بالله من الشیطان الرجیم . اِعلموا انما الحیوة ُالدنیا لعب و لهو و زینة ٌو تفاخر ٌبینکم

و تکاثر ٌفی الاموال و الاولاد  کَمَثَل ِغیثٍ اعجب الکفارَ نباته ثم یهیج فتریه مصفراً ثم یکون

 حطاماً و فی الاخرة عذاب شدید و مغفرة ٌ من الله و رضوان ٌ و ماالحیوة الدنیا الا متاع الغرور ))

 « بدانید که زندگی دنیا در حقیقت بازی و سرگرمی و آرایش و فخر فروشی ِ شما به یکدیگر و

 فزون جویی در اموال و فرزندان است . مثل آنها چون مثل بارانی است که کشاورزان را رستنی

 آن به شگفتی اندازد ، سپس (آن کشت ) خشک شود و آن را زرد بینی ، آنگاه خاشاک شود .

 و در آخرت ،(دنیا پرستان را)عذابی سخت است و ( مومنان را ) از جانب خدا آمرزش و

خشنودی است و زندگانی دنیا جز کالای فریبنده نیست . »(سوره مبارکه حدید آیه 20)