این روزها ، آدمها عجیب پیچیده اند ؛

درونها و برونهایشان ؛

سادگیها به باد فراموشی سپرده شده ؛

نگاهها سنگین است ؛ گاهی آنقدر سنگین که هر آن است زیر نگاههایشان خرد شوی !

این روزها ، دیگر حرفها خودمانی نیست ؛ هرکس از دری می آید و از دنیایی می گوید ؛

دیگر نمی توان به روشنی ، به افکار و عقاید آدمها پی برد ؛ آخر عصر تکثر و تضارب عقاید و آراء است !

 آرزوها هم نامفهوم و پرپیچ و خم شده ؛ خیلیها خودشان هم از آرزوهایشان سر در نمی آورند !

 حتی دوست داشتنها هم دیگر بوی سادگی و صداقت نمی دهد ؛

این روزها ، پرده های پرنقش و نگار بر روی فکر و روح آدمها سایه افکنده ؛ نقش بر روی نقش !

و تارهای در هم تنیده ی توهم ، فاصله ی میان آدمها را پر کرده ؛

این روزها ، ازدحام آدمهای پیچیده ، فضای سنگین و ملتهبی را آفریده !

این روزها ، نفس کشیدن چقدر  سخت است ...

م ن

     درد « تو » را

                 ز  دست

                       آسان ندهم

                              ...

                                  و آن درد به صد هزار درمان ندهم

 بسوزان قلبم را ؛        

                     بشکن دلم را ؛   

                                     جانم را به لب برسان؛

                                                             از درد لبریزم کن ؛

                                                                                           فقط... بمان    

دنیای هرکس آخری دارد ؛

می خواهد بزرگ باشد یا کوچک ؛ خوب یا بد؛ سخت یا سهل ؛ دنیایش در نقطه ای ، در جایی به پایان می رسد.

در جای غریبی که شاید از جنس این دنیا نباشد ؛

شاید خیلی دور ، یا خیلی نزدیک ، اما هرچه هست آنقدر ارزش دارد که هر از چند گاهی انسان

همه ی خوب و بد دنیا را پشت سر بگذارد و فارغ از کشمکشها و دغدغه های دنیایی ، سری به آنجا بزند؛

آنجا دیگر از آرزوهای بزرگ ، بازیهای کودکانه  و رقابتهای فزون طلبانه ی آدمها خبری نیست ؛

دیگر فریب خوردنها و فریب دادنهای مصلحت اندیشانه در کار نیست ؛

آنجا دیگر آدمها مجبور نیستند برای دوست و دشمن خود نقش بازی کنند و رنگ عوض کنند؛

هوای آنجا سبک است و نفس کشیدن ، راحت ؛

همه ی عمر ، خود را از درک آن فضا محروم کرده ایم ؛ 

فضای پست موجود را بر هر چیزی غیر از آن ترجیح داده ایم؛

روح و جسم خود را با سنگینی های خفت بار دنیا خو داده ایم ؛

 تنها برای لحظه ای استشمام هوای پاک آنجا  باید آویزه ی گوشمان کنیم که :

(( اعوذ بالله من الشیطان الرجیم . اِعلموا انما الحیوة ُالدنیا لعب و لهو و زینة ٌو تفاخر ٌبینکم

و تکاثر ٌفی الاموال و الاولاد  کَمَثَل ِغیثٍ اعجب الکفارَ نباته ثم یهیج فتریه مصفراً ثم یکون

 حطاماً و فی الاخرة عذاب شدید و مغفرة ٌ من الله و رضوان ٌ و ماالحیوة الدنیا الا متاع الغرور ))

 « بدانید که زندگی دنیا در حقیقت بازی و سرگرمی و آرایش و فخر فروشی ِ شما به یکدیگر و

 فزون جویی در اموال و فرزندان است . مثل آنها چون مثل بارانی است که کشاورزان را رستنی

 آن به شگفتی اندازد ، سپس (آن کشت ) خشک شود و آن را زرد بینی ، آنگاه خاشاک شود .

 و در آخرت ،(دنیا پرستان را)عذابی سخت است و ( مومنان را ) از جانب خدا آمرزش و

خشنودی است و زندگانی دنیا جز کالای فریبنده نیست . »(سوره مبارکه حدید آیه 20)

سالهاست که می خوانمت و می شنوی ؛ می خواهم و می دهی ؛ یا نمی دهی و بی آنکه بفهمم صلاحم را مقدر می فرمایی ؛

و حال که به خود و خواسته هایم و داده هایت خوب می نگرم ، می بینم دیگر چیزی برای خواستن باقی نمانده ؛

همه را داده ای و بهتر از آن را نیز عطا فرموده ای ؛

می دانم و یقین دارم چیزی کم نگذاشته ای ؛

و اکنون این منم که خطاها و کاستیها ، ناتوانم ساخته و گناهان کمرم را شکسته و دیگر نای حرکت ندارم .

اشک دیده و دل شکسته ای که لیاقتش را نداشتم ارزانیم داشتی ؛

موهبت عشق را بروجودم وارد کردی و قلبم را با آن سوزاندی؛

گره های کور ذهنم را گشودی و حقیقت را در مقابل دیدگانم جلوه گر ساختی ؛

و در مقابل همه ی اینها جز نمک نشناسی و عصیان چیزی از من ندیدی .

حال این من و یک دنیا غم و ناتوانی ؛ دیگر نه روی نافرمانیت را دارم و نه توان بندگیت را ؛

در بن بست حزنهای گذشته و خوفهای آینده چنان گرفتار شده ام که پاهایم نه به پیش و نه به پس یارای قدمی را ندارند ؛

مدتهاست زبانم بند آمده و دیدگان ملتمسم بر وجود بی منتهایت خیره مانده ؛

مانده ام... با من چه خواهی کرد ؟!