سالهاست که می خوانمت و می شنوی ؛ می خواهم و می دهی ؛ یا نمی دهی و بی آنکه بفهمم صلاحم را مقدر می فرمایی ؛

و حال که به خود و خواسته هایم و داده هایت خوب می نگرم ، می بینم دیگر چیزی برای خواستن باقی نمانده ؛

همه را داده ای و بهتر از آن را نیز عطا فرموده ای ؛

می دانم و یقین دارم چیزی کم نگذاشته ای ؛

و اکنون این منم که خطاها و کاستیها ، ناتوانم ساخته و گناهان کمرم را شکسته و دیگر نای حرکت ندارم .

اشک دیده و دل شکسته ای که لیاقتش را نداشتم ارزانیم داشتی ؛

موهبت عشق را بروجودم وارد کردی و قلبم را با آن سوزاندی؛

گره های کور ذهنم را گشودی و حقیقت را در مقابل دیدگانم جلوه گر ساختی ؛

و در مقابل همه ی اینها جز نمک نشناسی و عصیان چیزی از من ندیدی .

حال این من و یک دنیا غم و ناتوانی ؛ دیگر نه روی نافرمانیت را دارم و نه توان بندگیت را ؛

در بن بست حزنهای گذشته و خوفهای آینده چنان گرفتار شده ام که پاهایم نه به پیش و نه به پس یارای قدمی را ندارند ؛

مدتهاست زبانم بند آمده و دیدگان ملتمسم بر وجود بی منتهایت خیره مانده ؛

مانده ام... با من چه خواهی کرد ؟!